verslag dinsdag 13 maart

Verslag van dinsdag 13 maart
De gebruikelijk ochtendroutine afgewerkt. Ik word bij het hotel afgehaald door Emanuel Talle zelf. Hij is vrolijk en opgewekt. Na het ontbijt ga ik aan de slag. De dag gaat op aan het maken van een inventarisatie voor de keukeninrichting en de inrichting van de restaurants. Alles is nodig behalve potten en pannen. Het gaat om twee keukens en drie restaurants. Talle is niet heel precies in het aangeven van wat hij exact wil. Ik krijg het vermoeden dat hij zelf ook maar een vaag idee heeft, daar gaan we de komende dagen wat aan doen zodat we de zaak scherp in beeld krijgen.
Ondertussen zijn een aantal jonge arbeiders tussen alles en iedereen door bezig aan het gangpad dat dwars door het complexje gaat. Het wordt opgebroken en opnieuw van bestrating voorzien. Iedereen moet over het zand en de bulten puin en stenen.
Er komt een vriend van Talle binnen. Ze beginnen een heftige discussie. Hij blijkt een ministerie voor toerisme ambtenaar. Na enige tijd begin ik door te krijgen waarover het gaat en kan ik me mengen in de discussie. We praten een uur over alle problemen van een ontwikkelingsland, de slechte regering, corrupte ministers, datgene wat er nodig is voor een land om zich toeristisch behoorlijk te ontwikkelen, etc. etc. Ook constateren we dat als je de toeristische kwaliteit wilt verbeteren je de leerlingen op school al daarmee moet opvoeden. Dat betekent behalve de kwaliteit van het curriculum, ook kwaliteit in de gebruikte materialen en de ruimtes waarin geleerd en gewerkt wordt. We nemen afscheid en constateren lachend dat we even alle problemen van de wereld hebben besproken en de oplossingen aangedragen.
Ik sms met Heidi, Theo, Marinus Cordesius en JJ.
Ik ga verder met mijn onderzoek en kom op een mvo site het bedrijf Reef hout tegen. Zij hebben al jaren een grote bosconcessie in Kameroen waar ze FSC hout produceren. Ze hebben hier duizend mensen aan het werk en doen veel voor de verantwoorde duurzame bosbouw. Ik stuur een e-mail met een verzoek om informatie over betrouwbare import/exportbedrijven. Ik ben benieuwd of ik antwoord krijg.
Ik kijk samen met Theophile op de Hakvoortsite (Homint) naar restaurantmeubilair. Het is prima om je zo te oriënteren, maar lastig om te besluiten als je de stoelen niet kunt testen voordat je ze koopt. Ik heb het met Theophile en Emanuel over de aankoop en hoe dat te regelen. Ze willen rechtstreeks zelf invoeren. Jammer want daarmee sluit een deel van de lokale economie uit. Ze zeggen dat er geen goede, betrouwbare im/export bedrijven zijn.
Beatrice de lokale PUM vertegenwoordiger komt langs om te zien hoe ik het maak. We kletsen wat over de gang van zaken en zij maakt van de gelegenheid gebruik om op mijn laptop haar yahoo mail te checken. Daarna lunchen we samen. We worden in het schoolrestaurantje netjes bediend door een keurige, verlegen leerling kelner. De beroepsdeformatie komt weer boven en ik help hem af en toe een handje met voordoen. De leerling kok die heeft gekookt kijkt om een hoekje hoe zijn gasten het vinden. Ik steek mijn duim op, hij grijnst breed. De kip is wel heel oud en had iets langer gemogen, maar smaakt goed.
Beatrice vertrekt weer en zegt dat ze volgende week dinsdag weer langs komt. Later in de middag komt Guy even bij me zitten en vraagt of ik zin heb om in het weekend met hem en Theophile de stad in te gaan. Dat lijkt me wel wat zeg ik lachend en bedank hem voor de vriendelijke uitnodiging.
Tegen vieren pak ik in en zeg tegen Theophile dat ik nog wat geld wil wisselen en shampoo wil kopen. We rijden naar de binnenstad. Het geld wisselen is een fenomeen op zich. Op een bepaalde plek in de stad midden voor het grootste warenhuis met een internationaal assortiment staan ze met tientallen, de “brede” jongens die je onmiddellijk in gaten hebben en ruiken dat je geld wilt wisselen. Theophile onderhandelt. Ik heb dollars en wissel er vijftig, we krijgen een koers van 480 francs. 24000,- wordt het, 2/3 van een minimum maandloon alhier!
Het casino warenhuis is groot voor lokale begrippen. De foodafdeling is vergelijkbaar met een behoorlijke Franse supermarché. Kaas, hammen, vlees en vis à volonté. De ossenhaas is waanzinnig goedkoop nog geen 8 euro per kilo. De rest is gewoon vergelijkbaar met onze prijzen, raar. Na het warenhuis moet Theophile zijn kleine zus van 11 ophalen van school. Ze zit op het college catholique La Retraite, verreweg de beste school van Yaounde. De kleine Lily is verlegen en vertelt schuchter dat ze in de vijfde klas zit.
We rijden door andere delen van de stad die ik nog niet heb gezien, chaos alom. Een beschrijving van Yaounde is eigenlijk onmogelijk behalve in algemeenheden als chaotisch, kapot, waanzinnig druk. Bedelaars en overal mensen die iets aanbieden, verkopen. Van enkele papaya’s tot telefoonkaarten en telefoon tegoed vanuit een mand op het hoofd (het werkt echt) en hele “maat” kostuums die op straat worden aangepast. Een wir war van verkeer daar tussendoor. Als voetganger heb je geen enkel recht, stoplichten lijken een aanbeveling, links, rechts over de stoep als het moet en drukken, drukken, bumper aan bumper anders blijf je staan waar je staat met je auto. Af en toe een kraakje maar ernstige ongelukken zie je niet. Het taxisysteem is ook geweldig. Je betaalt 100 francs voor een rit (15 cent) en stapt samen met anderen in en zegt waar je naar toe moet. Soms is het krap, het stinkt maar het werkt.
’s Avonds een heerlijk visje met een crème fraiche saus en rijst gegeten. Maar in je eentje aan een desolaat tafeltje in een desolaat restaurant (ik schrijf nog wel hoe dat er uit ziet) daar is niet veel aan. Niet zeuren het kon minder!
Het boek dat ik van Heidi en Carol heb gekregen, gaat in een ruk uit, kostte wel wat nachtrust, maar heel spannend.
Tot morgen.