zaterdag 24 zondag 25 maart

Verslag Zaterdag 24 maart, zondag 25 maart

Dit wordt mijn laatste bijdrage voor deze reis.

Ondanks het feestje van gisteravond en de nachtelijke blogschrijverij, ik was om half drie klaar, ben ik vroeg op. Ik ben onrustig, de vertaling van het rapport is nog niet af en ik wil het afhebben voordat ik vanavond wegga. Ik blijf op mijn hotelkamer. Het bier, de scherpe kipkluiven en de frieten doen hun werk. Schrijven, heen en weer, met google vertalen, kijken of het klopt. Ik werk stevig door. Om kwart over elf, half twaalf denk ik, het is klaar. Nog één keer er doorheen.

Ik bel Theophile, maar die neemt niet op. Dan Emanuel. Hij komt me halen met de Rover en rekent meteen af met het hotel. Het is 85.000 frs (€ 130,-), voor 7 nachten en drie keer diner, niet verkeerd en prima voor elkaar.
We laden de koffers in en rijden weg, meteen door naar ons vaste lunchadres, de adoptiefzoon van Emanuel met de mooie naam Apollinaire, Apo kortweg. Ik krijg een prima gepocheerd visje met rijst, en een glaasje wijn, Emanuel reageert onmiddellijk, pas de carème? Mijn smoes is, het is de laatste dag dat ik hier ben. We bespreken kort de verdere gang van zaken. Ik vraag a.s. dinsdag bij Hakvoort om een gefaseerd plan met bijbehorende offerte, dan kan hijzelf beslissen hoe en wat, enfin c’est votre argent!

Hij gaat in juli naar kinderen in België (3x Brussel, 1x Luik, 1x Luxemburg), allemaal “well to do”. Hij wil dan eerst naar Amsterdam reizen en bij ons langs komen. Hij komt de 8e aan met het vliegtuig. Ik zeg dat hij welkom is. Hij komt met zijn 1e vrouw. Zij mag met de kleinkinderen wandelen. In juni wil Theophile ook langs komen, maar ik weet nog niet precies wanneer. We gaan naar de zaak. Het is erg warm. Ik zet de vertaling op een stickje en vraag Guy of hij het wil laten afdrukken. Dat lukt uiteindelijk. Klaar!!

De middag gaat voorbij met kijken naar Chelsea-Tottenham, een partij dom lange trappen voetbal, in een enorm tempo, dat wel. De tijd doden lukt niet erg. Guy vraagt of we even bij het zwembadje naast ons zullen gaan kijken, kunnen we even op het terras zitten. We zitten allebei niet lekker en gaan weer aan de wandel. Ik stel voor om een taxi te nemen naar de stad om nog wat geld te pinnen voor de vliegveld tax van vanavond, we kunnen dan meteen in de botanische tuin gaan kijken. Dat wordt mijn enige toeristische actie van deze reis. We gaan eerst naar de tuin, 100 frs. kost het en als je foto’s wilt maken 500 frs. meer. Foto’s hoeven we niet. Op het eerste oog ziet het er aardig uit. Het is ook druk, er lopen meer mensen naast de smalle paden dan er op. Na 10 minuten zijn we er doorheen. Ook daar zou ik ze kunnen helpen bij een hortus-upgrade! We lopen naar het bankgebouw iets verderop, daarna met de taxi terug.

Op Ceforpra is iedereen aanwezig als een soort afscheidscomité. Emanuel nodigt uit op zijn kantoor. Theophile, Guy, nog twee sergents en ik. Emanuel steekt een speechje af over de reden waarom we bij elkaar zitten. Dat heeft hij eerder gedaan, het gaat hem goed af. Ik krijg een mooi ingepakt pakket met versiering aangeboden. Het is voor mijn vrouw. Ik ben er verlegen van en bedank ze in de volgorde van de hiërarchie allemaal.

Dan wordt een van de jongens weggestuurd om bier op te halen. Ik drink water, een keer per dag zondigen, lijkt voorlopig genoeg. Het wordt heel gezellig en luidruchtig. Vele politici van vele Afrikaanse landen gaan over de tong. Ze krijgen allemaal een beurt en worden stuk voor stuk weggezet als oplichters en “voleurs”. Veel grappige anekdotes over hoe dom ze zijn en denken dat het volk dat niet door heeft. Als je erover nadenkt best wel zorgelijk, als er zo over het landsbestuur wordt gesproken. Maar ze hebben er ook reden toe moet ik zeggen, met in mijn achterhoofd de verschrikkelijke toestand van de openbare ruimte. Gek genoeg komt Nigeria niet aan de beurt. Ik vraag waarom. Die zijn helemaal achterlijk en niet de moeite waard om je vrolijk over te maken.

Het wordt langzaam 7 uur. Ik wil me nog omkleden. Schone kleren aan voor dat ik op reis ga.
Ik neem hartelijk afscheid van Emanuel met een (lucht)baiser, dat doe je alleen bij vrienden. Dan de auto in met Theo, Guy en Frank. Zij brengen me naar het vliegveld.

Yaounde doorkomen op zaterdagavond is een hele hijs, veel opstoppingen en de gebruikelijke chaos. We zijn tegen achten op de luchthaven. Ik check mijn koffers in en regel met de juffrouw achter de incheckbalie een goed plekje met veel beenruimte. Ze wordt beloond met een brede glimlach.

We zouden nog wat gaan drinken met elkaar. Ik had het idee dat we dat in het gebouw van de luchthaven zouden doen. Vergissing. De mannen hebben bedacht dat ze op zijn Kameroens afscheid gaan nemen. Als uit het niets duikt een meisje op waar we achteraan beginnen te lopen. Ik begrijp dat Theo een van de bekende psst-geluiden heeft gemaakt, waarmee je allerlei mensen duidelijk maakt dat je iets van hen wilt, van een taxi tot iemand die je teennagels komt knippen. Na een kleine wandeling komen we bij een overdekt terras een beetje, “au milieu de nulle part”. Daar gaan we zitten. Er wordt bier besteld en wat te eten. We kunnen kiezen uit antiloop, porc piqué, kip of varaan! Theo kiest varaan, wij volgen. Je krijgt er stukken maniok bij, beetje flauw maar met de pittige saus waarin de varaan zwemt, goed te doen.
(Ik schrijf dit stukje boven de Sahara in mijn schrift dat ik in Panama heb gekocht. Er is voortdurend turbulentie waardoor ik vaak moet stoppen omdat het handschrift anders onleesbaar wordt, ik tik het thuis wel uit.)
Die varaan is een beetje als wilde kip (poelepetaat), maar dan met een soort slangenvel dat overigens ook goed smaakt. Je maakt nog wat mee zo op de valreep.

Ik geef Theo en Guy het cadeautje dat ik voor ze heb bedacht, een internetkey. Voor Frank heb ik niets. Ik wist niet dat hij ook mee zou naar het vliegveld. Ik kan hem blij maken met een T-shirt van Blackburn Rovers waarvan hij fan is. Theo gaat het regelen. Met Guy heb ik nog een dispuut omdat ik vraag hoe serieus zijn droomplan is, is het alleen maar praat? Hij wordt boos en legt uit dat hij een stappenplan heeft dat hij langzaam maar zeker afloopt. Hij kijkt er fel bij. De anderen worden er ook stil van. Guy gaat door, zij (Theo en Frank) hebben hun leven vergooid door te trouwen en nu al vader te zijn, daardoor kun je zoiets nooit meer uitvoeren. Ik maak een andere keuze.
Voor mij was het wel even de test of ik mijn plannetje om Camille Oostwegel om hulp te vragen wel wil uitvoeren. Ik neem me voor het meteen te doen als ik thuiskom. Daarna ontspant het weer en wordt het erg vrolijk. Ik schuif mijn tweede halve liter door naar Theo, ik wil nog nuchter het vliegtuig in.

We nemen in de vertrekhal hartelijk afscheid van elkaar. Ik verdwijn achter de douane, de mannen kijken en zwaaien lang na. Partir is nog altijd een beetje doodgaan.

In Yaounde nemen ze alle tijd voor de controles, vijf in totaal, je krijgt er stalbenen van. In de wachtruimte ruil ik mijn sim kaart om. Op de Kameroense kaart staat nog een kleine duizend franc. Prima voor de eerste aanpak daar, die gaat terug naar Louis Beemsterboer.

Ik stop, het is 10 over drie zondagmorgen. Ik ga slapen en wacht op de landing in Parijs.
In Parijs blijkt dat we ook nog een uur moeten overslaan. Zomertijd in de EU! Van zes uur wordt het ineens zeven uur.

De aansluiting per KLM naar Amsterdam vertrekt op tijd en komt daardoor een klein kwartier eerder in Amsterdam aan dan op papier staat. Daar wachten Carol en Niels die me weer naar Veendam brengen. Einde van een mooie missie, hoewel ik moet het nog afhechten, dinsdag aanstaande naar Hakvoort in Emmeloord om de puntjes op de i te zetten.

De ontvangst thuis is uitbundig en warm, het voelt heerlijk vertrouwd en stemt dankbaar.