zaterdag en zondag 10-11 maart

Zaterdag 10 maart
Vanmorgen vroeg om 7 uur uit de veren. Oefeningen douchen en ontbijt bij Douwe en Ursula. Vlotte rit naar Schiphol waar we om iets over half negen aankomen. Ik ben Douwe weer dankbaar voor de rit en zwaai hem uit. Ik denk nog anderhalf uur te hebben. Dat blijkt anders het vliegtuig gaat om 09.30u. en we moeten om 9.00 boarden. Dus haasten. Ik mag via de priority doorgang door de douane omdat het krap is. We hebben een vlotte vlucht naar Parijs. Achterin het vliegtuig is toch anders als op de eerste rijen. Krapper en langer wachten op alles. Op Charles de Gaulle twee uur wachttijd. Ik hoopte op wat shopping maar dat valt dik tegen in vergelijking met Schiphol. Kom je ook niet in de verleiding.
In het vliegtuig naar Yaounde zit ik naast twee jonge tandheelkunde studenten uit München. Ze gaan op vakantie naar vrienden in Kameroen. Weinig gepraat, leuke film over rivaliserende lagere school jeugd tussen twee dorpen in het Frankrijk van de jaren vijftig. Ik herken veel tussen Well en Papenbeek uit mijn eigen lagere schooltijd. Ook het boek van Kehlmann (Ruhm, ein Roman in neun Geschichten) uitgelezen. Formidabel.
Bij aankomst in Yaounde prima verwelkomd door lokaal vertegenwoordiger Beatrice en Theophile de zoon van de opdrachtgever met Guy een vriend/medewerker. Theophile heeft tot mijn verbazing een T-shirt aan van Café de Lange uit Tegelen, hij heeft het van zijn vrouw gekregen, hoe zij er aan komt wordt niet duidelijk. Toeval? Of de eerste wet van Bakker? Comfortabele rit in de Rover van Pa met een gezellige klets met Beatrice op de achterbank. Ik check in, het is veel minder warm dan verwacht. Het restaurant is al gesloten. Dan naar een ander restaurant voor het diner/souper. Het eten blijkt goed, de patron een adoptief zoon van de baas. De conversatie gaat onwennig, ze durven niet zo goed, natuurlijke bescheidenheid? Bij het verlaten van het restaurant val ik in een onafgedekt deel van de straatriolering, ongeveer een halve meter rechtstandig naar beneden. Ik stoot mijn knie en schaaf mijn scheenbeen. Voor de rest loopt het gelukkig met een sisser af.
De kamer is matig, ik weet niet hoe de airco werkt, voor de rest doet alles het maar ziet er niet uit, schoon is anders.
Ik regel dat ze me de volgende morgen om half acht komen ophalen voor een ontbijt met de baas en daarna naar de kerk brengen voor de mis van 9.00u. Dan slapen, ik val plakkerig om, maar heb geen zin meer om te douchen.

Zondag 11 maart.
De volgende ochtend om half acht niemand, ik wacht en wacht, dan laat ik de receptionist Theophile bellen, hij lacht en komt me een half uur later halen. Croissantje, broodje, boter, geen jam geen beleg, koffie, jus en kennis maken met de Pa, de baas, meer zit er niet in. De zaak ziet er niet uit! Dan naar de kerk, de “cathédrale de Yaounde”, een enorme, eenvoudige bak, vol, vol, vol. De mis waar ik naar toe wilde begint om 09.15, maar dat wordt 20 minuten later, omdat de vorige nog niet uit is. Het blijkt een mis in de landstaal, maar ook hoogmis met de traditionele wisselende en vaste gezangen in gregoriaans. Het niveau is overweldigend, zo wil iedereen gregoriaans horen, vol, geen aarzeling en geen noot ernaast, zowel de dames als de heren. De dames zongen als op de cd van Hildegard von Bingen, de rillingen gaan over mijn rug en emotie komt onweerstaanbaar op, de tranen biggelen over mijn wangen, ik weet op dat moment niet waar het vandaan komt. Nu ik dit opschrijf enkele uren later weet ik dat ik dacht hoe dankbaar ik ben voor de situatie waarin we nu zitten. Het koor blijft grote klasse zowel unisono als meerstemmig. Na de dienst is Theophile er niet, het is wel veel later geworden dan afgesproken. Ik maak een praatje met enkele koorleden, de verkeersituatie rondom de cathedraal is een grote chaos van gaande en komende auto’s en mensen, politie heeft er de handen vol aan om de gang er in te houden. Zie je zelden bij ons, behalve bij voetbalwedstrijden. Ik vraag naar een cd van het koor en wordt door een van de koorleden naar de dirigent gebracht een prachtige negerin van kolossaal formaat. Marie Cécile heet ze en ze blijkt een vriendin van de Kameroenese ambassadrice in Den Haag. We spreken af dat ik de volgende week weer kom en dat we dan gegevens uitwisselen, ik krijg dan ook een cd van haar. Ze oefenen vijf uur per week op twee avonden!!
Daarna terug naar Emmanual Talle, hij pikt me zelf op bij de kerk. Het is zondag dus wordt er gerust, maar we gaan naar zijn kantoortje en hebben een lang gesprek over zijn plannen, zijn vrouw(en) en 12 kinderen, de meesten studeren in het verre Europa, Londen, Brussel, Lille, Luxemburg, Luik. Hij is terecht trots op ze. Hij is niet onbemiddeld maar heeft veel van zijn geld in hen geïnvesteerd. De oudste is 35 de jongste 4. Hij is 59 en heeft zijn oude dag al geregeld in zijn geboortedorp (huizen, vrouw, kinderen). Hij schenkt whisky en vraagt of ik ook wil, ik vraag om een glas wijn, hij laat een mooie Côte du Rhône opentrekken. Zijn plan is nu dat zijn bedrijven in Yaounde grondig worden gerenoveerd (de markt vraagt het ook). Ik help dus een beetje mee aan de toekomst voor de kinderen die nu nog elders studeren. Hij wil graag zijn “equipement” voor zijn productiekeuken compleet renoveren. Hij heeft het geld ervoor. Als tweede wil hij de school compleet nieuw bouwen (dat is ook nodig, sic) het ziet er armoedig en vreselijk uit. Hij laat me recente rekeningen zien van partijen in het presidentiele paleis. Hij doet daar veel. Ik vraag me af of er familie of tribale verbanden zijn. Ik beloof hem een mooie investering/exploitatie begroting te maken, waarmee hij zo nodig naar de bank kan. Dat is vermoedelijk alleen nodig voor de verbouwing van de school.
We lunchen samen in een restaurant, de wijn wordt meegenomen en gewoon aan tafel doorgedronken. Daarna siesta, ik verslaap de hele middag tot ‘s avonds 7 uur. Dan voetbal kijken, schrijven en naar een heel oude Maigret kijken met Jean Gabin. Laat nog een hapje gegeten en gaan slapen. Het is warm en de climatiseur doet het nog steeds niet.