Reisverslag donderdag 22 maart

Verslag van donderdag 22 maart

Vanmorgen weer 53. Goed geslapen en uitgerust.

Op de zaak zijn ze inderdaad bezig met het schoonmaken van de spullen van gisteren. Tientallen normbakken voor de bainmarie etc. staan strak opgesteld in het leslokaal om afgewassen te worden. Dat gebeurt in een paar grote teilen buiten met een stromend kraantje, koud water en wat afwasmiddel. Ik heb in mijn rapport meteen een van de prioriteiten veranderd en de doorschuif vaatwasmachine op 1 gezet. Het is gewoon zo tijdrovend maar vooral, het wordt niet goed schoon zonder goed heet water.

Theo heeft maar een uur geslapen. Ze waren en panne op de weg terug en ze hebben onderweg alles van drie naar twee camionettes overgepakt. De koelwagen had een voorband kapot, maar de bouten zaten zo vast dat ze met geen mogelijkheid los te krijgen waren. Ze waren vanmorgen om vier thuis en bij hem begon de baby zich om half zes te roeren. Hij vertelt me het hele verhaal onder het ontbijt dat we samen eten. Guy en nog een jongen zijn bij de andere vrachtauto gebleven. Vanmiddag om vier uur pas hadden ze een remorque te pakken om de wagen af te voeren. Er is hier hulpdienst of ANWB! Daar gaat de winst van gisteren, constateerde ik.

Ik ben vervolgens druk om het Franse stuk van Bertrand in de computer te zetten. Is nog best tijdrovend, dat typ je niet zo snel weg als het Nederlands. Gedoe met al die “accents”, ook al omdat de computer ze niet gewoon pakt omdat je Frans als controletaal instelt. Theo komt naast me zitten en ik neem met hem het conceptrapport door. Hij wordt enthousiast over de dingen die ik heb gezien en anders zouden kunnen. We lopen nog een keer het bedrijf rond en ik laat hem dingen zien die hij natuurlijk al honderd keer heeft gezien maar niet of onvoldoende over nagedacht of zich gerealiseerd dat het ook anders kan. Ik hoor vandaag dat Pa wel in gedachten heeft om twee klaslokalen bovenop de bestaande bouw te zetten om beneden alle ruimte voor het bedrijf en de praktijk te kunnen gebruiken. Nieuw voor mij, maar het opent wel weer nieuwe mogelijkheden.

Ik bespreek met Theo hoe ik de internetsleutel bij Beatrice krijg als ik weg ben. Hij kijkt sip. Had jij hem willen hebben? Ja eigenlijk wel? Ik had onder het ontbijt aan hem gevraagd of hij na wilde denken over een cadeautje voor hem en Guy omdat ze me de afgelopen periode zo geweldig hebben geholpen met alles. Ik was van plan ze dat te geven als ze me zaterdagavond naar het vliegveld brengen. Dan ben ik snel klaar dan kopen we nog zo’n ding! Hij glimt. Heeft Guy soms ook een computer? Ja, nou dan hoeven we daar ook niet meer over na te denken.
Het kopen van twee internetsleutels gaat nog redelijk qua tempo. Toen ik vroeg of het kon worden ingepakt als cadeautje keken ze moeilijk, dat kon niet. Ik kijk verstoord. Ze hebben geen inpakpapier. Naast hen is een winkel waar ze cadeaus inpakken. Het duurde drie kwartier. Je begrijpt niet waarom en krijgt allerlei visioenen van scheermesjes waarmee de verpakking van die sleutels vakkundig wordt opengesneden om die dingen eruit te halen en vervolgens in te pakken zonder keys. Het zijn heel mooie pakjes geworden, Sinterklaas zou er trots op zijn. Nu afwachten wat eruit komt zaterdagavond.

Na de lunch ga ik naar het hotel daar kan ik beter werken, lekker in een korte broek, rustiger en aangenamer van temperatuur.
Ik schiet aardig op met de eerste review van het rapport op basis van wat ik vanmorgen met Theo heb besproken.
Om zes uur schrik ik op. Als de donder aankleden, want om kwart over zes komt Beatrice me samen met Roel Pepping ophalen om naar de Rotary te gaan. Om vijf over half zeven is er nog niemand. Ik bel met Beatrice. Ze is er al, ik zou toch zelf komen? Van wie heb je dat? Van de secretaresse van de Rotaryclub. Wij hadden een afspraak, die heb ik niet gewijzigd. Kom je me ophalen ik zit in de hal te wachten. De rit door de stad blijkt ver. Om iets over zeven is Beatrice er, prachtig traditioneel Afrikaans gekleed. Het is even ongezellig in de auto omdat ze vindt dat haar niets te verwijten valt. Les 1, als ik een afspraak met je maak wijzig ik die zelf en niet via iemand die we allebei niet kennen. Ik heb een hekel aan te laat komen. Forget it, we kunnen er niets meer aan veranderen nu kunnen we tenminste een entree maken. Ze blijft verongelijkt.

De Rotaryclub is apart. Naam, Yaounde Collines. Een groot eigen gebouw dat door twee clubs wordt gebruikt, matig onderhouden toegang door een soort omheinde voor”tuin”. Het gebouw is vies, kaal. We moeten een lange trap op en komen boven in een enorme zaal, waar in een grote 3/4 cirkel grote rieten fauteuils staan met dikke kussens, bekleed met een Rotary stof, blauw- goud met veel wielen. De voorzitter de secretaris en de penningmeester zitten achter een grote salontafel , waarmee de cirkel sluit. Daarvoor de Rotary symbolen, achter hen hangen de vaantjes van allerlei andere clubs aan de wand.

We zijn inderdaad een half uur te laat. We krijgen de kans ons nog even voor te stellen. Ik bied meteen mijn excuses aan voor de verstoring van de bijeenkomst. We krijgen een glaasje fris geserveerd, door de huisknecht en er staan pinda’s op tafel. Roel zit naast me en fluistert, “er wordt niet gegeten”, neem een handje pinda’s je weet nooit. Het duurt al met al een uur, voor mij een half uur dus. Er zitten twee franse (blanke)leden bij de club. Hun inbreng was zodanig dat Pepping en ik onafhankelijk van elkaar constateerden, ze denken nog steeds dat Parijs ook de hoofdstad van Afrika is! Om acht uur is de sessie afgelopen en gaat iedereen zijns weegs. Wee maken nog een foto van ons drieën staande voor de vaantjes.
Beatrice heeft wel een mooie introductie te pakken, ze wordt ter plekke uitgenodigd om sfeerproever te worden. Dat zijn nog eens krachtige methoden om leden te werven! Hoezo ledencommissie, het openen van classificaties en geheime voordracht!
De secretaris blijkt hoteldirecteur van een flink internationaal georiënteerd hotel. Ik sla meteen aan en spreek met haar af om te praten over een gastdocentschap bij Ceforpra!.

Na de bijenkomst moeten we nog eten. We gaan naar mijn vaste adres voor de lunch. Prima gegeten met z’n drieën voor 10000 frs.

Weer in het hotel tik ik dit stukje, het is nu half twaalf, tot morgen, verhalen uit Douala!!