donderdag 15 maart

Verslag donderdag 15 maart
Ik heb matig geslapen, veel gedroomd en een paar keer uit bed naar het toilet. Ik heb ook geen slaappillen meer in de vorm van een goed boek. Alles al uitgelezen. Ik denk dat het komt van de steak van gisteravond. Die was heel erg saignant, had nauwelijks de pan of de bakplaat gezien. Een goede les voor deze temperaturen. Ik laat vandaag ook de was doen, ik ben benieuwd naar het resultaat vanavond. Het gaat hard hier, elke dag alles schoon is noodzakelijk.
Emanuel haalt me weer op. Bien dormi? Ça va ça va. Le steak de hier soir me fait mal.
Bij aankomst om kwart over acht zie ik dat er stevig wordt geschrobd in de entree. Ik begrijp van Guy die de supervisie heeft dat het normaal veel vroeger gebeurt. De auto van de baas, de mooie Rover, staat er ook niet. Die staat normaal pontificaal midden in de hal onder dak, iedereen moet er omheen. Zie je het voor je, dat de schooldirecteur van ‘n lagere hotelschool bij ons zijn auto midden in de hal parkeert! Hier is dat ook anders. Emanuel heerst als een kleine Napoleon over zijn rijk en duldt geen enkele tegenspraak.
Gistermiddag tijdens de lunch sprak ik met Theophile over wat hij zou willen. Hij is per slot over een paar jaar de (mede) baas! Ik stelde voor om een soort overleg te hebben met hem, zijn vader en de “directeur de formation”, Claude Bertrand. Theo zegt dat dat geen zin heeft omdat zijn vader alles in zijn eentje beslist. Hij vertelt dat het onderwijzend personeel in al die jaren nog nooit een nieuw idee over het onderwijs op de school heeft aangedragen, alles komt van pa. Ik knik begrijpend, maar al samen pratend ontwikkel je ideeën waar pa in zijn eentje misschien niet op gekomen zou zijn, hij kan altijd nog het finale besluit nemen. Ik denk bij mijzelf je laat het ook wel uit je hoofd om een idee aan te dragen.
Verder maakte ik hem duidelijk dat hij over een paar jaar zichzelf de vraag zal stellen wat hij nu bereikt heeft. Hij moet u nadenken over of wat hij nu doet, ook echt is wat hij wil. Hij keek wat glazig. Ik ben benieuwd of de boodschap plakt.
Na de ochtend ga ik met Theophile naar de stad om een paar dingen te regelen. Het telefoontegoed gaat harder dan gedacht. Veel smsjes naar Nederland. Ook moet er gepast worden bij de kleermaker en moet ik wat geld pinnen. Na veel zoeken blijkt er één bank te zijn die mastercard accepteert. Je moet hier visa hebben. De bank is tegenover het Hiltonhotel in een stadsdeel met een totaal andere uitstraling dan ik eerder heb beschreven. Brede boulevards, grote moderne gebouwen, nog wel her en der rommelig maar onvergelijkbaar met de rest van de stad. Bij de kleermaker blijkt dat hij het witte jasje een beetje aan de krappe kant heeft gemaakt. Gelukkig heeft hij op de rug en de zijnaden nog wat extra stof laten zitten. Het komt goed zegt hij. Het blauwe pak wordt mooi. Morgen om twee uur is het klaar. Niet slecht, maandag stof kopen en maatnemen, vrijdag klaar en dat voor 90 euri! Op de terugweg vraagt Theo me of ik wil assisteren met onderkomen als hij op vakantie naar Nederland wil. Vanzelfsprekend en hij is welkom bij ons thuis als hij wil.
Bij terugkomst wil Emanuel met me gaan lunchen. Ik neem me voor met hem te praten over de plannen en vervolgens te regelen dat we samen met Theophile overleggen. Ik eet weinig, een beetje rijst met vis en een glas water. Nog steeds last van mijn ingewanden. De aanpak is sluw. Ik heb het met hem over de school in het algemeen en vraag terloops hoe hij het overleg met zijn onderwijzende staf doet. Hij stelt dat hij regelmatig overleg heeft over alle ideeën! Ik vraag hem wat hij er van vindt dat Theophile meepraat over de plannen en een programma van eisen, het is per slot ook zijn toekomst. Naturellement! Dat is het moment. De volgende vraag is hoe laat we vanmiddag onze réunion samen met Theophile zullen hebben? Drie uur wordt het, dan hebben we nog even een uurtje om uit te buiken. Ik denk dat Theo verbaasd zal zijn.
Om tien over drie ga ik naar het kantoor van Emanuel en klop aan, niemand. Ik loop door en het blijkt dat hij achter zijn kantoor nog een opslagruimte heeft, een badkamertje en een slaap/rustkamertje. Ik roep, j’arrive, roept hij terug. Et Theophile, il vient d’arriver? Oui Oui.
Een half uurtje later zitten we samen op kantoor en vertel ik wat ik tot nu toe heb gedaan en wat ik van hun verwacht, althans wat zij zouden moeten doen om verder te kunnen. Het loopt gesmeerd helemaal volgens plan en zij zijn enthousiast. Er komt ook een aapje uit de mouw. Ik mag de andere keuken niet bezichtigen. Het is in een overheidsgebouw, et c’est pas pour tout le monde, alors je suis pas tout le monde! Hard lachen. Maar ik weet de oplossing, als hij een behoorlijke tekening heeft red ik me daarmee ook wel. We ronden af, ik ga morgen verder met Theophile met de plannen en de tekeningen en maak een programma van eisen (programme d’exigeances), een projektplan met mijlpalen (grandes étappes) en een investerings-exploitatieplan. Hij is blij en het er helemaal mee eens. Theo ook opgelucht en blij met de kans.
Plotseling gaat de deur open en komen er vier kolossale Kameroenezen binnen, de broers van Emanuel, uit zijn geboortedorp. De vergadering is onmiddellijk over en het wordt een vrolijke begroeting. Het is een apart stel, echt broers die alles van elkaar weten. We hebben het kort over familie en kinderen. Degene die het dichtst bij me staat zegt, un vrai gas à au moins quinze avec plusiers femmes! Ik frons vragend, oui nous sommes polygamme! Et bon catholique voeg ik lachend toe. Daar wordt wat aarzelender op gereageerd, maar niettemin zeker diepgelovig . Mijn vier bij één vrouw steken daarbij schamel af, maar ze vinden het toch respectabel voor zo’n Europeaan.
Terwijl ik afscheid neem van het mooie stel worden de stoelen bijgetrokken en komt de whisky uit het koelkastje van de baas achter zijn bureau. De rest zie ik niet meer, bonne soiree!
In de auto terug naar het hotel met Theophile, legt hij uit dat je in Kameroen kunt kiezen tussen twee huwelijksvormen, monogamme en polygamme. Ik vraag of hij ook polygamme is. Nee hij niet, hij heeft er niks mee, ouderwets gedoe met jaloerse vrouwen en erfenissen. De vrouwen die per ongeluk geen kinderen krijgen zijn het haasje als baas doodgaat. Die krijgen niks, want alles gaat naar de kinderen die de ouders weer verzorgen in hun oude dag.
Zo krik je in korte tijd je antropologische en sociaal economische kennis ook weer een beetje op en begrijp je dat het veranderen van sociale structuren geschoeid op Europese leest, hier gedoemd is te mislukken. Je moet het echt anders aanpakken op de manier van Theophile wellicht?