zaterdag 17 maart

Verslag zaterdag 17 maart
Vannacht iets beter geslapen, wel nog met veel toiletbezoek. Het douchen vanmorgen was heerlijk. Meteen naar de reacties op mijn blog gekeken. Gelukkig heb ik een knappe voedingsdeskundige thuis die weet wat te doen bij soort ongemak. Niet teveel stopmiddelen maar water met zout en glucose, beetje bouillon etc. Ik volg ze op. Ik had gisteren bij een apotheek al om o.r.s. gevraagd, dat hadden ze niet. Vandaag bij een andere proberen. Overigens merk ik van de “intetrix” nog niets. Als ik thuis kom vraag ik Kees van Aken dat spul te analyseren op werkzame stof.
Emanuel komt me veel later ophalen dan gebruikelijk. Ik heb anderhalf uur in de receptie van het hotel zitten wachten. Zonder berichten is dat heel vervelend, ondanks dat je enige Afrikaanse tolerantie inbouwt in je verwachtingspatroon. In de auto hebben we het even over de uitreiking van gisteren en hoe jammer ik het vond er niet bij te kunnen zijn.
Overigens is zo’n gedwongen verblijf in de receptie van een Kameroens hotel, heel leerzaam. Je ziet hoe ze tegen alle regels zondigen die wij in Europese hotelscholen en in de praktijk van een hotelbedrijf ingestampt krijgen als rust, kalmte, geen stemverheffing, geen discussies met gasten, geen onnodig verblijf in de receptie, nooit met lege handen, geen werkoverleg waar gasten bijzijn, etc. Het is een leven als een oordeel, een beetje op en neer golvend met meer en minder decibels. In ieder geval niet saai maar, voor degene die er gedwongen getuige van is, wel storend.
We gaan onderweg naar een andere apotheek. Ook daar het verhaal dat ze geen soluté de réhydratation orale, sro (in het frans is de afkorting vaak andersom, bijv. Nato, Otan) hebben, vervolgens een heel verhaal van de mevrouw achter de balie dat het ook niet goed is om dat te nemen. Ze heeft iets veel beters, een soort capsule met vloeibare darmflora die je moet verdunnen in water, ik bekijk het doosje met enige scepsis en houdt het op het advies van Heidi. Ik zorg wel dat ik zout en suiker in het water krijg om me wat minder slap te voelen. Het lijf moet het zelf oplossen.
Op Ceforpra is het echt zaterdag. Er wordt van alles gedaan in de opruimsfeer. Het diploma feestje van gisteren was geslaagd en ik bied nogmaals mijn verontschuldigingen aan dat ik het gemist heb.
Na het ontbijt van droog brood en twee kopjes thee met suiker slaat het zweet me uit. Komt van de thee denk ik, maar het ook erg warm vandaag.
Ik ga verder aan de slag. De tv staat weer knonne-hard. Ik zet hem na enige tijd wat zachter en kan verder.
Overigens nog iets bijzonders, er komen allerlei verkopers langs met de meest uiteenlopende waar. Een hele aparte is die met dode, gedroogde muizen die met een of ander spul zijn bewerkt. Je legt ze ergens neer en de levende muizen die er van eten verdwijnen als sneeuw voor de zon zonder nare luchtjes! Een rare handel als je hem ziet.
Ik maak een schets van het self–service restaurant op schaal 1:50. Ik heb alle spullen uitgezocht op de Hakpro site, met prijzen en maten zodat ik ze kan uitknippen en ermee schuiven in de ruimte. Tijdens de lunch van droge witte rijst en gepocheerde vis laat ik Emanuel de ideeën zien. Hij vindt het allemaal prima. Ik elimineer ook een paar vragen die op het aanvraagformulier staan. Emanuel heeft geen behoefte aan advies en materiaal op het gebied van logistiek en transport, ook de andere keuken heeft wat hem betreft geen prioriteit. Ik kan me dus concentreren op het Ceforpra geheel, d.w.z. de instructie keuken annex catering keuken en het selfservice restaurant. Op het gebied van he onderwijs zit er wellicht een vervolgopdracht in voor een horeca-onderwijsdeskundige.
De middag verloopt verder sloom. Theophile komt maar niet opdagen. Het blijkt later dat hij de hele dag een partij heeft in het hooggerechtshof. De baas heeft zo zijn eigen bezigheden. Hij brengt achter gesloten deuren een uurtje door met een jonge meid. Niemand verschudt er een oor om. Het komt kennelijk vaker voor.
Na de lunch blijkt dat ik op een frans draadloos netwerk terecht ben gekomen dat alle zoekmachines blokkeert behalve die van hun. Het heet Ringonet. Ik denk dat een van de jongens, die op de spullen passen bij afwezigheid van de baas, even geprutst heeft. Ik heb twee uur nodig gehad om uit te vinden waarom al mijn sites die ik voor het werk gebruik, onbereikbaar waren geworden. Om moedeloos van te worden.
In arren moede kijk ik een wedstrijd uit de premier league, Fulham-Swansea. Het Fulham van Jol krijgt voetballes op een onthutsende manier. Ze gaan er thuis met 0-3 in. Spannend team dat Swansea, daar horen we nog van, ze spelen een beetje als Barcelona, voortdurend iedereen in beweging en aanspeelbaar, gecombineerd met inzet en veel techniek. Ik heb getimed dat ze een aaneengesloten periode van 10 minuten balbezit hadden. Een genot om naar te kijken.
Tegen half zes komt Theophile thuis met een van de koelvrachtwagentjes waarmee ze de catering uitvoeren. We gaan daarna naar de kleermaker die het pak en het jasje klaar heeft. Bij aankomst bij zijn werkplek in de overdekte markt, blijkt dat die al is gesloten en hij op straat op ons wacht met het geheel in een plastic zak gestopt. Ik zeg tegen hem dat ik niet betaal alvorens te hebben gepast. Hij is pissed.
We gaan terug naar Ceforpra om te passen, hij gaat mee. Het passen is maar goed ook. Van allebei de jasjes blijken de mouwen enkele centimeters tekort, het blauwe jasje is nog te krap en van het witte jasje sluit de kraag niet aan. De broek is te wijd in de band, die zakt me zo naar beneden, komt ook door de gedwongen harde dieetkuur van de laatste dagen. Ik denk dat ik in een paar dagen wel een kilo of vier ben kwijtgeraakt.
Hij neemt het weer mee. Ik spreek met hem af dat het maandagavond klaar is en dat het dan een pak en jasje moet zijn waaraan je kunt zien dat het voor mij is gemaakt en dat het niet een of ander goedkoop confectiepak lijkt. Hij begrijpt de boodschap geloof ik. Veel vertrouwen in het resultaat heb ik niet meer, maar we wachten af, misschien verrast hij nog. Theophile brengt me weg en ik spreek af dat hij me morgenochtend naar de kerk brengt.
Bij aankomst vraag ik aan de maître d’hotel of ik vanavond een gepocheerde visfilet kan krijgen met witte rijst en beetje beurre manié. Hij neemt me mee naar de keuken. De chef ziet er niet erg chefachtig uit, donkere broek met zwart t-shirt, hij probeert eronderuit te komen door te zeggen dat hij geen bloem heeft en dus geen botersausje kan maken. Ik leg hem uit dat hij voor wat ik vraag alleen een beetje gebruinde boter nodig heeft die wordt afgeblust met citroensap. Hij kijkt verbaasd. Ik zeg dat hij niet hoeft te beginnen voordat ik beneden ben.
Als klap op de vuurpijl van vandaag blijkt dat er in het hotel geen water is. Ik was echt aan douche toe. De antwoorden van de receptie zijn dat het maar even duurt en verder afhoudend. Ook zijn de kussenslopen die vanmorgen nat waren van de transpiratie niet verschoond.
Uiteindelijk blijf ik op mijn kamer en ga niet eten zo vies voel ik me. krijg een emmer water om het toilet door te kunnen spoelen en deel, nadat ik Emanuel op de hoogte heb gesteld en die onmiddellijk zegt dat hij voor een ander hotel zorgt, de receptie mee dat als er morgenochtend nog geen water is, ik mijn séjour bij hun niet zal afmaken maar naar een ander hotel ga. De receptionist sputtert nog tegen dat hij er niks aan kan doen, je suis désolé, er gaat teveel mis.
Ik sluit nu af en ga TV kijken. Tot morgen.