5e dag donderdag 29 september

Vandaag begon weer met de gebruikelijke baantjes om half zeven. Heerlijk en ik moet er nog steeds behoorijk van nahijgen. Dat moet langzaam beter worden.

Ik moet eerst even stoom afblazen. Kom je na een intensieve dag op je kamer, blijkt die niet schoongemaakt. Dat was de derde keer van de week. Het receptiepersoneel is soweiso niet al te toeschietelijk en spreekt geen woord engels Een stel arrogante draken die de eerste beginselen van de gastvrijheid nog niet hebben begrepen. Het toeval wil dat ik vanmorgen de manager trof, een chinees die behoorlijk engels spreekt en door zijn vader (eigenaar van het hotel) van keukenchef sinds kort tot hotelmanager is gebombardeerd. Hij klaagde al zijn nood dat de dames, die er al lang werken, doen alsof zij de tent runnen. Hij is een bescheiden uiterst beleefde chinees, die volgens mij veel te lief is voor die meiden. Hij heeft mijn kaartje, als ik van dienst kan zijn dan hoor ik dat wel.
Zo dat was dat.
Ik zit nu in mijn zwembroek met kimono naast het zwembad op een overdekt terras het regent nog pijpenstelen, maar je kunt hier goed internetten.

Vandaag naar de Pacific geweest met Omar, zijn zoon en de tolk. Zij hadden via via te horen gekregen van een stuk grond aan het strand dat te koop was en waar met wat "landfill"wel een paar appartementen gebouwd konden worden. Een rit van anderhalf uur naar de kust op het schiereiland ten zuiden van Santiago (kijk maar op de kaart).Dan helpt het als je weet dat lokalen nooit bouwen waar het water komt, dat leer je als je aan een rivier zonder dijken geboren bent. Precies dat stuk was onbebouwd en lag vol met aangespoeld hout. De weg ernaar toe was allen mogelijk met een fourwheeldrive over het strand ( bij laag water) Ik heb moeten praten als brugman, dat het hout er niet vanzelf kwam en ook niet daar was neergelgd door de lokale bewoners, die op een paar meter afstand maar wel drie meter hoger woonden. Het was een behoorlijke deceptie voor Omar die er een hele voorstelling van had. Ze hadden ook niet meteen dor dat de zee eb en vloed kent, later op de dag bleek dat getijdenverschil ter plaatse drie tot vier meter te zijn. Vervolgens verder kijken op de bonnefooi. We kwamen een prachtig projekt tegen dat Oceanview heette en door ene Ludvig Edvardsen een Noor werd ontwikkeld. Even rondgekeken, duidelijke projektontwikkeling, goede wegen, waterleiding, elektra en een dertigtal kavels varierend tussen de 2500 en 4000 m2, waarvan er al een tiental waren bebouwd met werkelijk schitterende villa's met geweldige terrassen uitziend op de Pacific. Ik moet nog kwijt dat het terrein daar heel geaccidenteerd is en dat je over een afstand van naar schatting een kilmeter zicht op zee hebt. Er stonden duidelijk geinteresseerden bij een stuk grond te praten. Het bleken Canadezen. Gevraagd naar waar we meer te weten konden komen. Vervolgens nog iets verder gereden waar we langs een bord met Panamalandstar.com kwamen. Er was een dicht hek over een weg met een waarschuwing voor een waakse hond. Even controleren of het hek ook werkelijk dicht was. Niet dus. Het grote hangslot bleek open. De Panamezen vonden het wel raar dat ik zei, als we in de auto blijven kan er niks gbeuren. Het hek open gemaakt en zoonlief erdoor met de auto. Jahn de tolk sloot het achter ons en liet het slot hangen. Ik stuurde hem terug om het hangslot mee te nemen, an kunnen ze ons niet opsluiten was de redenering. Een giga terrein met een toegangsweg van wel anderhalve kilometer over berg en dal met op diverse punten schitterende uitzichten en duidelijk aantrekkelijke bouwplaatsen. We werden al snel gevolgd door een wiite pick up Jahn vond het spannend worden. Aan het einde van de weg dicht bij, maar hoog boven zee, weer een hek, met op een afstandje een man met een panamhoed en laarzen, de rest was ook bedekt. Hij kwam druk gebarend naar ons toe, de witte pick up stond al te dringen om er langs te kunnen. Jahn stapte uit en de man begon druk met hem te praten, ik zag dat niet goed ging en stapte ook uit de beide Omars bleven zitten. Een uitgestoken hand, nette broek en Ray Ban doet veel. Michel Millet. De man begon druk te praten in een mengelmoes van engels en spaans dat we daar helemaal mochten komen omdat het prive terrein was. Wij antwoordden naar waarheid dat we geinteresserd waren in een stuk grond. Hij ging maar door. Op een gegeven moment un momento dado, kreeg ik een ingeving en zei vlot, mais vous êtes francais monsieur, hij begon helemaal te stralen. En dan blijkt dat mijn frans nog niet versleten is. We werden uitgenodigd om naar beneden naar zijn huis te rijden zodat we de auto konden keren. Ook moesten we beslist zijn grondstuk en huis zien en werden we geinformeerd over het hoe en wat hij daar nu met zijn vrouw(in de witte pick up had zij net de lunch opgehaald) terecht gekomen was. Zij woonden er pas twee maanden, een absoluut eldorado, schitterende bungalow met overdekte terrsssen (het kan er onbedaarlijk regenen) uitziend op zee, interier met prachtig meubilair, uit zijn business kaartje blijkt dat hij veertig jaar antiekhandelaar in Texas is geweest, maar oorspronkelijk uit Lyon komt, ah la capitale des gourmands, weer een grijns. We krijgen het hele huis te zien en hij vertelt van de drie hectare naast zijn stuk van twee hectare dat nog te koop is. Hij gaat er niet over maar hij heeft gehoord dat het voor twee ton te koop is. Zo gaat het verder, het blijkt dat de Noor Ludvig hem helpt met watervoorziening. Bij het boren naar water, dat er plenty voorhanden is, bleek hij te kort aan zee zat en daardoor brak water uit de bron kreeg. Dan maar een grote overdekte tank. We maakten ook meteen kennis met de Noor die verderop een restaurantje runde met enkele verhuurbungalows en zijn project. Na een hartelijk afscheid en de uitnodiging om toch vooral waar terug te komen, wat een hollander eigenlijk hier? gaan we met Ludvig mee naar zijn restaurant, het is ook lunchtijd. De stukken grond kosten tussen de 15 en 20 dollar per meter, afhanelijk van de ligging. Je mag zelf bouwen, maar hij kan het ook voor je doen voor 650 dollar per m2, luxe bouw, inclusief zwembad en totale inrichting behalve los meubilair. Je mond valt open. Na de lunch van kalfstong met rijst (8 dollar) gaan we samen met hem kijken naar de diverse kavels. Allemaal met prachtig uitzicht op zee. Bij twee villa's binnen geweest, de eerst wat eenvoudiger afgewerkt de tweede zeer luxe (dat was die van 650). Vervolgens verder en nog gekeken naar een paar stukken grond dicht bj het strand, maar dat werd niks omdat ook de toegankelijkheid erg primitief was. Lange landwegen over berg en dal langs de meest armoedige huisjes van zink golfplaat waar plaatselijke bevolking leeft, waarvan is een raadsel. Treug naar Santiago, waar we weer verrast worden met zo een enorme donderbui met regen waar je doorheen kunt kijken. De aankomst weten jullie, ik kon die meiden wel vreten.
Tot morgen, ik ga nu zwemmen, de donderbui is voorbij en daarna een hapje eten.