vrijdag 23 maart

Verslag van vrijdag 23 maart

Het is zaterdagmorgen twintig over twaalf, Ik heb drie halve liters op en dat is geen tijden gebeurd, dus ik weet niet wat er van komt met dit stukje.

Maar neanmoins, het was een mooie dag. Vanmorgen wel maar 50 met moeite. Vervolgens maar de zaak en ontbeten met Theo. Ze zijn nog steeds niet terug met de camionnette. Het is een heel gedoe. Ik kan er niks aan doen, dus ik begin maar gewoon met het vertalen van mijn rapport in het Frans. Dat is geen sinecure. Zelfs niet als je het eerst in de google machine hebt gegooid. De syntaxis is volledig naar z’n grootje. Je moet echt alles opnieuw bekijken en beoordelen of er nog staat wat je bedoeld hebt. Nu blijkt eens te meer dat als je eenvoudig Nederlands gebruikt het machien het wel kan volgen. Maar als je een beetje in de aanvoegende wijzen terecht komt of in het definitieve verleden (passé défini) dan snapt het machien het niet meer.

Kortom ik ben aan de slag. De tijd vliegt. Ik heb tussendoor een gesprek met Emanuel over de zijn bouwplan voor twee nieuwe klaslokalen bovenop het huidige lokaal. Hij is ook enthousiast over het voorstel om de inkoop en het voorraadbeheer aan te pakken. Het is zo maar half twee. Emanuel heeft weer een opvlieger met een van de leerlingen, het geschreeuw is niet van de lucht. Tijd om tegen Theo te zeggen dat we gaan lunchen. We sluipen weg.

Op ons vaste adres hebben we onder het eten een gesprek dat vele kanten raakt. Hij is twaalf jaar misdienaar geweest, nog actief kerkganger elke zondag en probeert nu in de praktijk de mensen, om hem heen, het gevoel te geven dat hij te vertrouwen is. Ik vertel hem dat ik er ook ongeveer zo mee omga. Je kunt wel proberen de wereld te veranderen maar je behoorlijk gedragen in je directe omgeving, je gezin, je familie je vrienden, als je daarin slaagt dan ben je al een heel eind. Als iedereen dat doet komt het goed. God heeft geen andere handen dan de jouwe! Hij kijkt verbaasd, maar begrijpt het wel. De laatste twee jaar lijkt het alsof het probleem van de pedofilie in Kameroen is geparachuteerd. Of dat bij ons ook zo is? Ik leg uit dat we daar al een paar jaar mee te kampen hebben. Dat de kerk er ernstig door is geraakt, maar dat er nog steeds georganiseerd pedofilie toerisme plaatsvindt naar landen als Thailand.

Na de lunch gaan we via de zaak, om mijn laptop op te halen, naar het hotel, daar kan ik beter werken. Ik heb nog flink wat te vertalen. Het loopt goed, maar gaat trager dan ik hoopte. Ondertussen informeer ik naar Guy, of hij al terug is met de camionette. Het wordt vijf uur voordat hij weer in Yaounde is.
Tegen zeven uur belt Guy op dat hij er eindelijk is en dat hij en Theo me straks komen ophalen om in Yaounde uit te gaan.
Ik werk nog wat door en sluit om half acht de computer af. Kleed me aan en kijk wat T.V. Ik twijfel over wat ik aan zal doen, bermuda, lange broek? Uiteindelijk heb ik een donkere jeans aan met mijn loopschoenen. Tegen acht uur ga ik naar de receptie, daar zitten de mannen, casual met witte shirts in een bermuda op me te wachten. Ik maak rechtsomkeert en wissel van broek.

We vertrekken, ik heb nog niet gegeten! Vlak achter mijn hotel heb je “rue de la joie”, daar is vierentwintig uur per dag feest, een soort Zeedijk maar dan op zijn Afrikaans. Rommeliger, lawaaieriger,(alles is buiten, de temperatuur is heerlijk) maar wel heel plezierig. We zitten op een terras en bestellen een grillade van kipkluifjes met frietjes en een halve liter Mutzig. Guy is duidelijk heel moe van drie dagen gedoe met de camionette, waardoor hij nauwelijks heeft geslapen. De auto stond niet op een echt veilige plaats en dan slaap je niet ontspannen. Hij houdt zich goed en laat zich niet kennen. We praten over van alles. Zijn droom komt weer aan de orde, een niet te groot en niet te klein hotel aan de kust in Kameroen, met een zwembad van waaruit je ook in zee kunt stappen en een tennisbaan. Hij wil ook een blanke vrouw trouwen. Hij is wel specialist en heeft een paar vriendinnen in Yaounde, maar zijn voorkeur gaat uit naar een blanke vrouw. Ik leg hem uit dat als hij een hotelbedrijf wil, zijn vrouw dat ook moet willen, anders wordt het niks. Stel nu dat je hopeloos verliefd wordt op een meisje dat helemaal niks heeft met jouw droom? Wat dan? Hij kijkt verward. Ik heb een idee zeg ik hardop, wat dan? Dat zeg ik nog niet. (Ik schrijf Camille of hij bij Accor geen plekje voor de man kan organiseren, om het vak goed te leren. Als dat is gelukt vertel ik het wel).

Met Theo praat ik over zijn wensen. Hij vertelt over de ondernemer van de zaak waar we zitten. Het blijkt een soort Kooistra, verschillende café-barbedrijven verspreid over Yaounde. Theo is echt het type van een goede waard. Als ik vraag wat hij doet als zijn zus afgestudeerd uit Londen terugkomt, zegt hij dat hij wel een echt goed café-barbedrijf wil. Het past ook beter bij hem dan het bedrijf van zijn vader.

We gaan verder de stad in naar een terras waar vrienden van hun zitten. Ook daar is het gezellig. Het gesprek heeft daar meer kroegniveau, la dame a un façade bien ondulée! Het bier doet zijn werk. De toiletten zijn prachtig.

Theo wordt om 11 uur gebeld door zijn vrouw dat ze klaar is met werken op het reisbureau. We stappen op en nemen de route langs de werkplek van Theo’s vrouw. Ze staat klaar met de baby op haar arm. Ik maak kennis met zijn vrouw. Na het instappen krijg ik door Theo het kind in mijn armen gedrukt. Het is een prachtig, goed ingepakt, actief ventje.
We zijn bij mijn hotel voordat ik er erg in heb. Zo’n baby op je arm slokt alle aandacht op. We nemen afscheid. Het kind krijgt als gebruikelijk een kruisje. De mannen mompelen grijnzend iets van grand-père. Ik ben doof.

Bonne-nuit, merci et à demain.