10 e dag, 4 oktober, St. Franciscus

Ik heb vandaag voor de vogels noch voor de vissen gepreekt. Wel voor de opdrachtgever, die volgens mij wat beter zijn zakencontacten zou moeten uitzoeken.
Zoals gisteren aangekondigd, werd het vanmorgen een vroegertje. Om half vijf ging de wekker. Om vijf uur stond ik klaar in de lobby. Nachtelijke rust, een dommelende receptionist die naar radio Maria aan het luisteren was, de uitzending betrof een oktobermaand lof vanuit Fatima in Portugal. Je kunt je afvragen of dat nu wel zo professioneel is in een receptie. Ik stoor me er niet aan, maar mensen met een andere achtergrond wellicht wel.
Jullie zien dat het zwemmen er vanochtend bij ingeschoten is.
De rit, met z’n vieren, naar Panama begint in het donker, schemer is er nauwelijks, iets voor zes uur wordt het wat lichter en ruim een kwartier later is het klaarlichte dag. Wel somber vanwege de regen die weer rijkelijk valt. Onderweg voor een Mc-ontbijtje gestopt.
Panama is in het spitsuur om een uur of half negen ook “gezellig” druk, we hebben bijna een uur vertraging bij het binnenkomen van de stad.
Eerst naar de directie van het gevangeniswezen voor de aanvraag van de verlenging van het maaltijdencontract in Santiago (verassing). Vervolgens verder naar de oude stad die op een landtong in de Pacific tegenover de imposante nieuwe stad ligt. Er moesten nieuwe polo’s voor de restaurants gekocht worden (2e verassing). Een enorme op het eerste gezicht uitdragerij, maar perfect georganiseerd. Van de gelegenheid misbruik gemaakt en twee mooie polo’s voor wel $ 7,90 samen, gekocht.
De eerste afspraak over het ijs, want daarvoor gingen we naar Panama, was met ene Roberto. Een zwaar geparfumeerde, glad uitziende mijnheer in een shabby kantoor. Een enorm verhaal over Italiaans ijs van alleen natuurlijke producten zonder toevoegingen. De woordenstroom kon na verloop van tijd alleen worden gestuit door enkele gerichte vragen waarop het antwoord vervolgens weer in een brij woorden bleef steken. Hij bleek nog geen productie te draaien had ook geen voorbeelden van afnemers, dat zou allemaal vanaf 17 oktober zijn beslag krijgen. Opdrachtgever Omar ging geïnteresseerd door, de man ook. De productieruimte bleek een flinke ijskeuken met een assortiment industriële machines van Carpigiani voor alle fasen van het ijs maken. Ze waren oud, smerig evenals de keuken en al tijden niet meer in gebruik. Met de diepvriesruimte, was het niet veel anders. Ik wilde geen ijs uit die keuken. De man viel helemaal door de mand op de vraag waar het ijsje dat hij ons liet proeven vandaan kwam. Hij wilde ons laten geloven dat het uit zijn keuken kwam. De Uribes en Jahn knikten vanzelfsprekend. Ik heb hem gelaten en toen we buiten kwamen de Uribes naar hun gevoel gevraagd. Ze vonden ook wel dat hij veel praatte. Binnen vijf minuten waren ze genezen, na een betoog dat er op neer kwam dat als ze daar ijs van zouden eten, ze de volgende dag op het toilet zouden doorbrengen. Een hele teleurstelling.
Voor de lunch gingen we naar een grote, luxe shopping mall in het centrum van Panama. Op de bovenverdieping een enorme horecaruimte met meer dan tien verschillende aanbieders van fast food, zoete broodjes en ijs.
Een ijssalon trok mijn aandacht door de mooie uitstalling van aantrekkelijk uitziend, ambachtelijk ijs. Door een open deur kon je zien dat het ter plekke gedraaid werd. Gevraagd of we mochten kijken. De baas was er niet, maar zou om drie uur terug zijn.
Omar had er niet veel zin in, die wilde zijn eigen afspraken volgen. Onder andere naar een ander ijsbedrijf dat softijs in allerlei soorten produceerde en dit ook in licentie zou willen doen . Daar konden we plotseling niet terecht (3e verassing) omdat de baas een andere bespreking had. Het ijs smaakte chemisch, in ieder geval de aardbeiensmaak.
Dan op mijn aandringen toch maar terug naar de mall. We werden hartelijk ontvangen door een echte oude Italiaan, een ambachtsman in hart en nieren, enorm trots op zijn spul. Don Antonio komt oorspronkelijk uit Sicilië, woont al jaren in Venezuela, waar hij op Isla Marguerita een super draaiende ijssalon heeft. Hij heeft zijn product, onder de druk van de politieke omstandigheden en de criminaliteit, in een franchisevorm gegoten en is in Panama met zijn derde vestiging bezig, samen met zijn twee zoons, waarvan er een gelukkig engels spreekt. Het deskundige verhaal klopt, hij is openhartig over de productie, over de daarmee gemoeide kosten en legt omstandig uit hoe de formule in elkaar steekt. Het personeel krijgt een ijsopleiding van een maand in zijn bedrijf in Venezuela. Het doorvragen levert wat mij betreft geen lacunes in de informatie op. Het is meer dan de moeite waard dit verder te onderzoeken.

Voldaan gaan we ruim een uur later weg. Mijn honkbalwedstrijd in Santiago kan ik wel op mijn buik schrijven. Geeft niet, ik ben blij dat ik Don Antonio heb ontdekt.

Na een telefoontje van Omar toch nog naar de softijsboer. We worden ontvangen in een zwaar beveiligd kantoor. Het gesprek is kort, hij wil niets. Hij wil ons wel een pizza formule aansmeren. Dat was het dan. Tweede afspraak van Omar exit.

De terugweg is in het begin gezellig van wege het toch nog aardige resultaat van een lange werkdag.

Later na de zoveelste onaangekondigde verassings stop, word ik wat kregel. Ik voel me een soort pakketje dat wordt meegenomen, dat je naar believen open maakt en gebruikt en vervolgens weer inpakt en meeneemt. Ik ga er morgen wat aan doen, strakkere regels stellen, op basis van de stelregel: zeggen wat je doet en doen wat je zegt.

Terug in het hotel blijken er om half negen nog enkele Rotarians te zijn. Ik word verwelkomd en kan nog een bordje eten bestellen. De voorzitter blijft bij me zitten als de anderen na enige tijd opstappen. We hebben een goed gesprek over van alles. Hij blijkt een landbouw ingenieur in ruste. Hij heeft nog wel een boerderij, gemengd bedrijf, van 186 hectare. Hij is bodemkundige en heeft in het verleden veel met mensen uit Wageningen gewerkt. Hij heeft irrigatie en bemestingsproblemen. Hij vist of daar misschien ook PUM deskundigen voor zijn. Ik zal zijn vaag voorleggen aan Yube, die kan daar verder mee stoeien. Morgen praten we er bij het maandelijkse huisdiner verder over.
Dat was het voor vandaag, tot morgen